Opis
Bylica Piołun
(Artemisia Absinthium)
Gatunek mrozoodpornej byliny z rodziny astrowatych. Występuje naturalnie na terenie Europy, Azji oraz Północnej Afryki. Dorasta do 1 m wysokości. Roślina wytwarza krótkie, podziemne, zdrewniałe kłącza, dzięki którym rozmnaża się wegetatywnie tworząc niewielkie 'zarośla’. Łodyga i liście koloru srebrno-szarego, pokryte gęstymi, jedwabistymi włoskami. Wierzchnia warstwa liści popielato-zielona, spodnia srebrzysto-biała. Kwitnie od lipca do września. Kwiaty są wiatropylne. Rozmnaża się z nasion i przez kłącza. Mrozoodporność: strefy od 4 do 8 (wg. USDA). Dobrze rośnie w suchej, średnio żyznej glebie, w jasnym miejscu.
Odstrasza larwy owadów, gdy jest posadzony na skraju obszaru uprawy.
Ze względu na intensywny gorzki smak i silny aromat jest obecnie rzadko stosowana jako przyprawa, lub w małych ilościach. Używa się liści albo świeżych lub suszonych kwiatów. Dawniej używano go do przyprawiania tłustych i ostrych potraw, sałatek i zup jarzynowych. W średniowieczu, był używany do przyprawiania miodu. W 18 wieku w Anglii, piołun czasem dodawano zamiast chmielu do piwa. Jest to również dodatkowy składnik do miętowej herbaty w Maroku. Najbardziej znanym alkoholem wyrabianym z piołunu jest absynt, ale używa się go również do wyrabiania gorzkich likierów żołądkowych, wermutów oraz do aromatyzowania wódek. Indianie używali piołunu w identyczny sposób, co tybetańscy mnisi. Palili go w specjalnych kadzielnicach przed rozpoczynaniem rytuałów magicznych. Dym który ich zaczynał otaczać, pełnił funkcję ochronną. Stosowano go w szamańskich ścieżkach ognia, podczas których, szaman przechodził gołymi stopami po żarzących się węglach. Przed taką ścieżką sypało się piołun. Dawniej w Noc Świętojańską rzucano piołun do ognia i przystrajano nim domy, strzechy, okna i płoty, miało to chronić przed chorobami i pasożytami oraz odstraszać czarownice, demony i wszelkie zło. Z terenów Europy pochodzi legenda, jakoby noszenie przy sobie woreczka piołunu miało odstraszać złe duchy i rusałki. W starożytnej Grecji, stosowano go także jako remedium na bóle menstruacyjne, anemię i reumatyzm. W starożytnym Egipcie, kapłani używali go w obrzędach związanych z kultem Izydy.
Od wieków znane są jego właściwości lecznicze: Pobudza funkcje trawienne, stosuje się ją zwłaszcza przy niestrawności, braku apetytu i bezkwasowości żołądka. Stosowana na schorzenia wątroby i zaparcia, działa żółciopędnie i odkażająco oraz jest środkiem przeciwrobacznym(min. na pasożyty jelitowe). Działa toksycznie na pasożyty i często stosuje się go do ich zwalczania. Ekstrakt z roślin wykazał silne działanie przeciwbakteryjne, szczególnie na bakterie Gram-dodatnie.
