Bukwica zwyczajna

(Betonica officinalis) (Stachys officinalis)

Wieloletnia bylina pochodząca z Europy, zachodniej Azji i północnej Afryki.

Dorasta od 30 do 80 cm, kwitnie na różowo, zwykle w połowie lata, od lipca do września, występuje na suchych murawach, łąkach i w otwartych lasach.

Pierwsza wzmianka o tej roślinie pojawia się w dziele rzymskiego lekarza Antoniusa Musy, który twierdził, że jest skuteczna przeciwko czarom. Była sadzona na cmentarzach przykościelnych, aby zapobiec aktywności duchów. Anglo Saxon Herbal zaleca jej stosowanie, aby zapobiec „przerażającym nocnym goblinom oraz okropnym widokom i snom”. Walijskie zaklęcie nakazuje: aby zapobiec snom, weź liście betony i zawieś je na szyi lub wypij sok przed pójściem spać.

Roślina była powszechnie uprawiana w ogrodach aptekarskich i klasztorach w celach leczniczych. Była składnikiem „proszku Pistoja”, starego leku na artretyzm i dnę moczanową. Twierdzono również, że jest skuteczna przeciwko ukąszeniom węży i psów, uważano, że jest lekarstwem na pijaństwo.

Nicholas Culpeper stwierdził, że „… chroni wątrobę i ciała ludzi przed niebezpieczeństwem chorób epidemicznych, a także przed czarami” oraz „… jest to cenne zioło, które warto trzymać w domu”. Twierdzi również, że jest astrologiczne rządzona przez Jowisza i Barana. W tradycyjnej medycynie austriackiej stosowano ją również wewnętrznie jako herbatę lub zewnętrznie jako okłady, lub kąpiele w leczeniu schorzeń dróg oddechowych, przewodu pokarmowego, układu nerwowego, skóry i w ginekologii. Współcześni zielarze przepisują betony na niepokój, kamienie żółciowe, zgagę, nadciśnienie, migrenę i nerwobóle oraz do zapobiegania poceniu się. Może być również stosowana jako maść na skaleczenia i owrzodzenia.