Wiązówka błotna

(Filipendula ulmaria)

Mrozoodporna bylina należąca do rodziny różowatych (Rosaceae), występuje naturalnie w Azji, od Syberii przez Mongolię po Chiny oraz w północnej i środkowej Europie.

Osiąga wysokość od 50 do 150, czasami 200 centymetrów, najchętniej rośnie na brzegach wód, na mokrych łąkach, w świetlistych zaroślach nadrzecznych, nad rowami.

Kwiaty są kremowobiałe, wydzielają szczególnie wieczorem intensywny zapach (przypominający zapach miodu i migdałów),  kwitnie od czerwca do sierpnia.

Jest w pełni mrozoodporna (strefy klimatyczne 2–9), może rosnąć na stanowiskach słonecznych lub półcienistych, gleba musi być zawsze wilgotna, może być błotnista

Nadaje się do uprawy szczególnie nad oczkami wodnymi.

Jest to dobra roślina miododajna.

Druidzi uważali ją za jedno z trzech najświętszych ziół.

Linneusz podaje, że dawniej jedzono korzenie wiązówki w czasach niedostatku (są jadalne po ugotowaniu).

Celtowie używali jej jako barwnika do tkanin.