Żeń-szeń amerykański (Panax quinquefolius) nasiona

8,00

Żeń-szeń amerykański
„Wszechlek”
(Panax quinquefolius)

Wieloletnia, mrozoodporna, wolno-rosnąca bylina z rodziny araliowatych (Araliaceae). Pochodzi ze wschodniej części Stanów Zjednoczonych. Występuje jako roślina runa leśnego w zacienionych, mieszanych lasach liściastych, preferuje przepuszczalne gleby bogate w próchnicę. Może osiągnąć wysokość około 25-50 cm. Po ilości oraz wielkości liści można określić wiek rośliny oraz wartość jej korzenia. Korzeń grubości do 2, 5 cm, aromatyczny, poprzecznie prążkowany, koloru biało-kremowego lub żółtawego. Roślina rozmnaża się również poprzez kłącza. Liście są jasno-zielone w lecie, a żółte jesienią. Kwiatostany zielono-białe, zakwita zwykle w trzecim lub czwartym roku wegetacji, w czerwcu. Dojrzała roślina wytwarza od 60 do 100 nasion, które dojrzewają w sierpniu i wrześniu. Owocem są jaskrawo-czerwone, twarde jagody zebrane w kulisty baldach. Nasiona pozostają w stanie uśpienia od 18 do 20 miesięcy i kiełkują dopiero drugiej wiosny po dojrzeniu. Dawniej szczególnie rozpowszechniony w lasach regionów, takich jak Pensylwania, New York State i Ontario, ale ze względu na jego popularność, cenne właściwości lecznicze, został przetrzebiony i obecnie jest rzadko spotykany w naturalnym środowisku. Uprawiany w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie i Chinach, korzeń zwykle zbierany po trzech-czterech latach wegetacji. Jest rośliną wymagającą, należy przygotować jej specjalne stanowisko w zacienionym miejscu ( gleba powinna być żyzna, przepuszczalna, z dodatkiem grubego piasku lub żwiru), o odczynie lekko kwaśnym. Uprawa na wzniesionych rabatach jest konieczna gdyż żen-szeń nie znosi w ogóle nadmiaru wody deszczowej, cieniowanie jest natomiast konieczne gdyż rośliny źle znoszą nawet godzinę bezpośredniego nasłonecznienia.

Rozwidlony (czasem kształtem przypomina człowieka) korzeń i liście roślin były tradycyjnie wykorzystywane do celów leczniczych przez rdzennych Amerykanów. Od 1800 roku, korzenie były zbierane przez Indian i sprzedawane przedsiębiorcom do Chin i Hong Kongu, szczególnie stare korzenie, dzikich roślin osiągały bardzo wysokie ceny. W wielu plemionach Wschodniej Ameryki używano liści, w obrzędach ochronnych, w celu poprawy umiejętności łowieckich oraz do zaklęć miłosnych. Korzenie żeń-szenia i liście były również dodawane do innych formuł w celu zwiększenia skuteczności, zwłaszcza w trudnych do leczenia przypadkach.

Korzeń używany jest obecnie jako przyprawa w niektórych napojach bezalkoholowych.

Panax ginseng i Panax quinquefolius są członkami tej samej rodziny, mimo iż pochodzą z przeciwnych stron Ziemi, oba mają podobne związki czynne i działają jak adaptogeny. Mimo, że amerykański i azjatycki żeń-szeń są często sprzedawane tak, jakby były identyczne, analizy laboratoryjne wykazały, że mają różne właściwości chemiczne. Korzenie obu są używane po dziś dzień w tradycyjnej medycynie chińskiej, ale do różnych celów. Oba mają podobne skutki uboczne i uważane są za bezpieczne dla krótkoterminowego użytku.

Żeń-szenia amerykańskiego używa się do wzmocnienia systemu odpornościowego, zwiększenia zdolności do funkcjonowania w warunkach stresu i dla poprawy funkcjonowania umysłowego oraz do kontrolowania poziomu cukru we krwi. Używany jako afrodyzjak od niepamiętnych czasów, stosowanie odżywia i pobudza seksualność, głęboko odżywia narządy rozrodcze, podnosi ruchliwość plemników i zwiększa potencję seksualną mężczyzn, bywa powszechnie stosowany w leczeniu impotencji. Zawiera związki chemiczne zwane ginsenozydami, które wydają się wpływać na poziom insuliny w organizmie i poziom cukru we krwi (mogą być pomocne w cukrzycy typu 2). Inne substancje, zwane polisacharydami mogą mieć wpływ na system immunologiczny (pomagają zapobiegać przeziębieniom i grypie u dorosłych).

Indianie plemion Fox, Delaware, Mohegan i Appalachów stosowali korzenie jako afrodyzjak, jak również w leczeniu chorób przenoszonych drogą płciową. Indianie amerykańscy używali żeń-szenia w celu poprawienia zdolności umysłowych oraz do leczenia wielu dolegliwości, w tym gorączki, kaszlu i bólu głowy.

Brak w magazynie

Opis

Żeń-szeń amerykański
„Wszechlek”
(Panax quinquefolius)

Wieloletnia, mrozoodporna, wolno-rosnąca bylina z rodziny araliowatych (Araliaceae). Pochodzi ze wschodniej części Stanów Zjednoczonych. Występuje jako roślina runa leśnego w zacienionych, mieszanych lasach liściastych, preferuje przepuszczalne gleby bogate w próchnicę. Może osiągnąć wysokość około 25-50 cm. Po ilości oraz wielkości liści można określić wiek rośliny oraz wartość jej korzenia. Korzeń grubości do 2, 5 cm, aromatyczny, poprzecznie prążkowany, koloru biało-kremowego lub żółtawego. Roślina rozmnaża się również poprzez kłącza. Liście są jasno-zielone w lecie, a żółte jesienią. Kwiatostany zielono-białe, zakwita zwykle w trzecim lub czwartym roku wegetacji, w czerwcu. Dojrzała roślina wytwarza od 60 do 100 nasion, które dojrzewają w sierpniu i wrześniu. Owocem są jaskrawo-czerwone, twarde jagody zebrane w kulisty baldach. Nasiona pozostają w stanie uśpienia od 18 do 20 miesięcy i kiełkują dopiero drugiej wiosny po dojrzeniu. Dawniej szczególnie rozpowszechniony w lasach regionów, takich jak Pensylwania, New York State i Ontario, ale ze względu na jego popularność, cenne właściwości lecznicze, został przetrzebiony i obecnie jest rzadko spotykany w naturalnym środowisku. Uprawiany w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie i Chinach, korzeń zwykle zbierany po trzech-czterech latach wegetacji. Jest rośliną wymagającą, należy przygotować jej specjalne stanowisko w zacienionym miejscu ( gleba powinna być żyzna, przepuszczalna, z dodatkiem grubego piasku lub żwiru), o odczynie lekko kwaśnym. Uprawa na wzniesionych rabatach jest konieczna gdyż żen-szeń nie znosi w ogóle nadmiaru wody deszczowej, cieniowanie jest natomiast konieczne gdyż rośliny źle znoszą nawet godzinę bezpośredniego nasłonecznienia.

Rozwidlony (czasem kształtem przypomina człowieka) korzeń i liście roślin były tradycyjnie wykorzystywane do celów leczniczych przez rdzennych Amerykanów. Od 1800 roku, korzenie były zbierane przez Indian i sprzedawane przedsiębiorcom do Chin i Hong Kongu, szczególnie stare korzenie, dzikich roślin osiągały bardzo wysokie ceny. W wielu plemionach Wschodniej Ameryki używano liści, w obrzędach ochronnych, w celu poprawy umiejętności łowieckich oraz do zaklęć miłosnych. Korzenie żeń-szenia i liście były również dodawane do innych formuł w celu zwiększenia skuteczności, zwłaszcza w trudnych do leczenia przypadkach.

Korzeń używany jest obecnie jako przyprawa w niektórych napojach bezalkoholowych.

Panax ginseng i Panax quinquefolius są członkami tej samej rodziny, mimo iż pochodzą z przeciwnych stron Ziemi, oba mają podobne związki czynne i działają jak adaptogeny. Mimo, że amerykański i azjatycki żeń-szeń są często sprzedawane tak, jakby były identyczne, analizy laboratoryjne wykazały, że mają różne właściwości chemiczne. Korzenie obu są używane po dziś dzień w tradycyjnej medycynie chińskiej, ale do różnych celów. Oba mają podobne skutki uboczne i uważane są za bezpieczne dla krótkoterminowego użytku.

Żeń-szenia amerykańskiego używa się do wzmocnienia systemu odpornościowego, zwiększenia zdolności do funkcjonowania w warunkach stresu i dla poprawy funkcjonowania umysłowego oraz do kontrolowania poziomu cukru we krwi. Używany jako afrodyzjak od niepamiętnych czasów, stosowanie odżywia i pobudza seksualność, głęboko odżywia narządy rozrodcze, podnosi ruchliwość plemników i zwiększa potencję seksualną mężczyzn, bywa powszechnie stosowany w leczeniu impotencji. Zawiera związki chemiczne zwane ginsenozydami, które wydają się wpływać na poziom insuliny w organizmie i poziom cukru we krwi (mogą być pomocne w cukrzycy typu 2). Inne substancje, zwane polisacharydami mogą mieć wpływ na system immunologiczny (pomagają zapobiegać przeziębieniom i grypie u dorosłych).

Indianie plemion Fox, Delaware, Mohegan i Appalachów stosowali korzenie jako afrodyzjak, jak również w leczeniu chorób przenoszonych drogą płciową. Indianie amerykańscy używali żeń-szenia w celu poprawienia zdolności umysłowych oraz do leczenia wielu dolegliwości, w tym gorączki, kaszlu i bólu głowy.