Wszewłoga górska

(Meum athamanticum)

Mrozoodporna bylina z rodziny selerowatych, jej zimujące pączki znajdują się na poziomie ziemi. Kwitnie od maja do sierpnia, po zmiażdżeniu szczególnie jej owoce wydzielają specyficzny, miły zapach.

Oryginalna roślina, przydatna do sadzenia na skalniakach, rabatach bylinowych, skarpach czy założeniach typu łąkowego, ozdobna głównie dzięki drobno podzielonym liściom przypominającym ozdobne gatunki szparagów (Asparagus).

Niegdyś była to roślina przyprawowa. Ekstrakt z korzenia używany jest do aromatyzowania wódki „gorzkiej żołądkowej”. Korzeń wykorzystywany był do wyrobu nalewki.

Meum uprawiano powszechnie w Szkocji, gdzie korzenie spożywano jako warzywo korzeniowe. Delikatne, pierzaste liście były używane jako przyprawa i do przygotowywania wielu domowych leków jako środek moczopędny, do kontrolowania menstruacji oraz na dolegliwości maciczne, do leczenia kataru, histerii i w dolegliwości żołądkowych. Zapach korzeni Meum ma wiele wspólnego z zapachem dwóch innych baldaszków jadalnych/leczniczych: Levisticum officinale (Lubczyk) i Angelica archangelica (Arcydzięgiel).

Roślina lecznicza, surowcem zielarskim jest korzeń. Zawiera cukier roślinny, gumy roślinne, olejki eteryczne, skrobię, olej, żywice i inne związki. Preparaty z korzenia wszewłogi górskiej pobudzają trawienie, działają moczopędnie i wykrztuśnie. Były stosowane przy gorączce, astmie, nerwicach, zapaleniu dróg moczowych i zaburzeniach trawienia.